Άλλα νεανικά ιταλόγλωσσα ποιήματα

Δεν αποτελούν βέβαια όλα τα ιταλόγλωσσα ποιήματα που έγραψε ο Σολωμός αυτή την εποχή προϊόν αυτοσχεδιασμού. Ένας σημαντικός αριθμός ανήκει στη λεγόμενη επικαιρική και κοινωνική ποίηση, που γράφεται με αφορμές τις πιο σημαντικές στιγμές του βίου των ανθρώπων, όπως είναι η γέννηση, ο γάμος, μια λαμπρή γιορτή ή μια ιδιαίτερη συνεύρεση, ένας αποχωρισμός και, κατεξοχήν, ο θάνατος. Τέτοια επικαιρικά και κοινωνικά ποιήματα είναι, για παράδειγμα, το σονέτο «A Lord Guilford» («Στον Λόρδο Γκίλφορντ»), γραμμένο πιθανότατα με αφορμή τα εγκαίνια της Ιονίου Ακαδημίας (Μάιος 1824), το σονέτο «In morte di Ugo Foscolo» («Στο θάνατο του Ούγου Φόσκολου») του 1827, το κομψό «αρκαδικό» σονέτο «Alla Signora Giannetta Power», γραμμένο κατά παράκληση του συζύγου της Giacomo Power, περαστικού από το νησί της Ζακύνθου, και το σονέτο «Alla S.ra Stella Macrì co. Solomòs, in morte del fratello suo signor Dionisio Macrì» («Στην Κυρία Στυλιανή Μακρή, κοντέσσα Σολωμού, για το θάνατο του αδερφού της Διονυσίου Μακρή»), γραμμένο, ακριβώς, για την γυναίκα του ετεροθαλή αδερφού του Ροβέρτου Σολωμού, το 1820. Φαίνεται ότι η γυναίκα αυτή ήταν ιδιαίτερα αγαπητό πρόσωπο, καθώς μόνον για χάρη της ο κόντες Νικόλαος Σολωμός αποφασίζει να μην αποκληρώσει και τον πρωτότοκο γιο του Ροβέρτο: «[...] Ήταν πολλά δίκαιο και ο έτερό τζη [αναφέρεται στην κόρη του, Ελένη Στραβοπόδη] αδελφός, Κύριος κόντε Ρομπέρτος Sαλαμός, καλός μου υιός, να λάβει και αυτός το αυτό αποτέλεσμα [δηλαδή: να αποκληρωθεί], ως ομοίως παρτιδάντες και αυτός του Ψευτοκάλεντερ, και πολλότατα άλλα αφύσικα πράματα ως αφχάριστος εις εμέ, τα οποία σιωπώ. μα διά το ριφλέσο της αθωότητας φαμελίας του και μάλιστα διά την ευγενή συνβία του, αξία επαίνου εις τες πράξες και εις τα ήθη, της οποίας διά σημείον αγάπης αφήνω την ροζέτα μου, διαμάντε μπριλάντε, έτζι διά αυτές τες αιτίες ριφλέσα και ριγουάρδα όχι μόνον διορίζω να απέχει ο αυτός μου υιός από τον αυτόν θαμαστόν Κάλεντερ, αλλά διορίζω κιόλας με πλουσιοπάροχη εσπλαχνία ως ακολουθεί. [...]» (Πολίτης 1991: 572). Μολονότι το σονέτο που γράφει ο Σολωμός έχει ως αφορμή τον θάνατο του αδερφού της Στυλιανής Διονυσίου Μακρή (†21.2.1820), συγχρόνως αναφέρεται και στα παιδιά του Ροβέρτου και της Στυλιανής που είχαν πεθάνει είτε νήπια είτε σε μεγαλύτερη ηλικία: τον Νικόλαο (†1801), τον Αναστάσιο (†1808), την Μαρνέτα (†1807), τον Ιωάννη (†1815) και την Βαρβάρα-Καρλότα (†12.4.1820). Βρίσκει έτσι τον τρόπο να αποτυπώσει και να ανακουφίσει όλο το πένθιμο βάρος της οικογένειας. Ας σημειωθεί, ως ενδεικτικό και της παιδικής θνησιμότητας που υπάρχει την εποχή αυτή, ότι από τα συνολικά εννέα παιδιά που θα αποκτήσουν ο Ροβέρτος Σολωμός και η Στυλιανή Στραβοπόδη, μόνον ένα θα επιζήσει των γονιών του, η Μπετίνα (Ελισάβετ), η οποία θα παντρευτεί τον Νικόλαο Κιβετό. Το τελευταίο αρσενικό παιδί, ο Ιωάννης θα πεθάνει ένδεκα χρονών το 1830, δύο χρόνια πριν από τον θάνατο του Ροβέρτου (†11/23.2.1832).