Η σκιά του Ομήρου

Το ποίημα μοιάζει ωριμότερο από τη χρονολόγηση που προτείνει ο Πολυλάς (πριν το 1822). Πρόκειται για ένα σημαντικό προρομαντικό ποίημα, στο οποίο ο ποιητής αυτοσκηνοθετείται σε μια ονειρική χειροθεσία: μέσα στη νυκτερινή ηρεμία, δίπλα στη θάλασσα ο ποιητής χρίζεται διάδοχος ενός τυφλού ποιητή, που μπορεί να είναι ο Όμηρος, όπως προτείνει ο τίτλος που έδωσε ο Πολυλάς στο ποίημα, αλλά, εξίσου καλά θα μπορούσε να είναι ο Μίλτον ή ο Όσσιαν ή ο λαϊκός ποιητής Στ. Κοκονδρής.

Εκδόσεις: Το ποίημα δημοσιεύεται ήδη στη μεταθανάτια έκδοση του σολωμικού έργου από τον Πολυλά (Διονυσίου Σολωμού Τα Ευρισκόμενα, Κέρκυρα [1859] 1998) και, στη συνέχεια, στις εκδόσεις Απάντων που ακολούθησαν. Βλ επίσης την εκδοτική πρόταση του Γ. Κεχαγιόγλου, «Η λεγόμενη “Σκιά του Ομήρου” και οι σολωμικές “επιφάνειες ποιητών” / “επιφάνειες σε ποιητές”: μερικές αναγνωστικές αντιδράσεις», Πρακτικά Ι´ Συμποσίου Ποίησης: Διονύσιος Σολωμός, Πάτρα, Αχαϊκές εκδόσεις.