Δείτε την ψηφιακή έκθεση "Μορφές Ιατρών σε καιρούς πανδημίας"
ΜΟΡΦΕΣ ΙΑΤΡΩΝ
ΣE ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΟ
ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΟΛΩΜΟΥ
& ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΖΑΚΥΝΘΙΩΝ
Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM) όρισε για τον φετινό εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων το θέμα: “Μουσεία για την Ισότητα. Ποικιλομορφία και κοινωνική συνοχή”, εστιάζοντας στην κοινωνική αξία των μουσείων, που συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία βιωματικών εμπειριών που έχουν ιδιαίτερη σημασία για όλους ανεξαιρέτως τους επισκέπτες.
Το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, συμμετέχοντας στον εορτασμό, οργανώνει, από 12-18 Μαΐου, ένα επίκαιρο ψηφιακό αφιέρωμα, αναδεικνύοντας την παραμυθητική σχέση που έχουν μορφές Ιατρών της Συλλογής του για τη δημιουργία μιας ψηφιακής βιωματικής εμπειρίας, που στοχεύει στο να ενθαρρύνει τους απομακρυσμένους επισκέπτες εν μέσω πανδημίας COVID-19.
Η ανθρωπότητα έχει κατά καιρούς δοκιμαστεί από ασθένειες και λοιμούς, έχει ωστόσο πάντοτε βρει το δρόμο της, χάρις την άοκνη εργασία των υπηρετών του Ασκληπιού. Κάποιοι από τους Γιατρούς του Μουσείου, ανέπτυξαν παράλληλα και μεγάλη πολιτική δράση και συνέβαλαν καθοριστικά στην εξέλιξη της νεώτερης Ιστορίας τη Ζακύνθου.
#ZMSimd2020
Δείτε την έκθεση στο Facebook 
και στο Instagram 
Η Ε Κ Θ Ε Σ Η
Δημήτριος Πελεκάσης 1798-1867
Ο Δημήτριος Πελεκάσης γιος του Διονυσίου και της Μαγδαληνής Μιχαλάκη γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 24 Απριλίου 1798.
Σπούδασε Ιατρική και Φιλοσοφία στη Μπολόνια και στην Πάδοβα και στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι. Εκεί ανέπτυξε αξιόλογη φιλολογική δράση αξιοποιώντας τις φιλοσοφικές του γνώσεις κι εντάχθηκε στους κύκλους των Ελλήνων και ξένων λογίων.
Προσελήφθη ως βοηθός του Γάλλου φιλοσόφου και ελληνιστή Victor Cousin κατά τη μελέτη και ερμηνεία των χειρογράφων του Πλάτωνα όταν μετέφρασε και εξέδωσε τα έργα του στη γαλλική γλώσσα. Στο Παρίσι γνώρισε αξιόλογους Έλληνες λογίους, όπως τον Αδαμάντιο Κοραή.
Επέστρεψε στη Ζάκυνθο το 1826 και αναδείχτηκε σε έναν από τους διαπρεπέστερους ιατροφιλοσόφους της εποχής του. Ο Λεωνίδας Χ. Ζώης στο «Ιστορικό και Λαογραφικό Λεξικό Ζακύνθου» αναφέρει ότι «απέκτησε τη φήμη φιλανθρώπου πολίτου».
Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ιστοριοδίφη Παναγιώτη Χιώτη υπήρξε μέλος του Ιατροσυνεδρίου και κατέβαλε προσπάθεια για την πραγματοποίηση του εμβολιασμού κατά της ευλογιάς.
Το 1834 διορίστηκε από τη Γερουσία Δημοτικός Σύμβουλος της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.
Το 1848 εκλέγεται βουλευτής στη Θ΄ Βουλή της Επτανήσου. Έγραψε ποιητικά-ερωτικά και σατιρικά έργα, μερικά από τα οποία δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ο φίλος της νεολαίας».
Το 1847 εξέδωσε το φιλελεύθερο έντυπο «Σπινθήρ».
Πέθανε στις 6 Ιουνίου 1867. Κατά την κηδεία του στο ναό του Αγίου Ανδρέα εξεφώνησε επικήδειο λόγο ο ιερέας Παναγιώτης Κλάδης, ο γυμνασιάρχης Ν. Πετρής και οι γνωστοί ιστορικοί Παναγιώτης Χιώτης και Γεώργιος Βερύκιος.
Βιβλιογραφία
- Λεωνίδα Χ. Ζώη, «Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου», τ. Α΄, Ζάκυνθος 2011, β΄έκδ., σελ.523
- Νικολάου Γ. Μοσχόπουλου, «Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την Ένωση έως τη γερμανική κατοχή (1865-1945)», Λάρισα 2015, διδακτορική διατριβή, σελ. 109-112
Στην πάνω δεξιά γωνία του πορτραίτου διαβάζουμε: «Ο Ιατροφιλόσοφος/ Δημήτριος Πελεκάσης/ 1798-1867». Ενώ κάτω δεξιά: «ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΠΕΛΕΚΑΣΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ».
Η προσωπογραφία εκτίθεται στην Πτέρυγα Επιφανών Ζακυνθίων του ισογείου του Μουσείου.
Σπυρίδων Καρβελλάς 1803-1878
Ο Σπυρίδων Καρβελλάς γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το Σεπτέμβριο του 1803. Μαθήτευσε κοντά στον Θεοδόσιο Δημάδη και τον αββά Μωρατέλλη.
Πήρε το δίπλωμα του χειρουργού τον Ιούνιο του 1827 στην Πίζα και συνέχισε τις σπουδές του στην Μπολόνια και στο Παρίσι. Στη Γενεύη γνωρίζεται με τον Ιωάννη Καποδίστρια, με τη σύσταση του θείου του Σπυρίδωνος Ναράντζη. Ο Ι. Καποδίστριας του εμπιστεύτηκε μυστική αλληλογραφία με τον Πρέσβη της Ρωσίας Μοντσενίγο που βρισκόταν στην Αυλή της Σαρδηνίας, ενώ αργότερα τον προσκάλεσε στο Ναύπλιο.
Όταν επέστρεψε στη Ζάκυνθο εργαζόταν ως ιατροχειρούργος. Ανέλαβε την ταρίχευση του σώματος του φιλέλληνα Φραγκίσκου Άστιγκος (Frank Abnay Hastings), ο οποίος πληγώθηκε στο Ανατολικό, μεταφέρθηκε στη Ζάκυνθο και πέθανε από τέτανο στις 26 Μαΐου 1828, σε ηλικία 34 ετών.
Επειδή ο Καποδίστριας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, τον κάλεσε κοντά του στο Ναύπλιο ως ιδιαίτερο γιατρό του και του ανέθεσε το αξίωμα του κυβερνητικού αρχιάτρου. Κατά τη δολοφονία του Κυβερνήτη είχε το δυσάρεστο έργο να πραγματοποιήσει την νεκροψία, να ταριχεύσει το σώμα του και να συντάξει την ιατροδικαστική έκθεση. Γι’ αυτό έλαβε από τον αδελφό του Αυγουστίνο το ρολόι και τα ματωμένα του γάντια.
Δυσανασχέτησε για τις φατρίες στα Μέγαρα και το Ναύπλιο, πήγε στο Παρίσι για να εγχειρίσει το θείο του και ξαναγύρισε στη Ζάκυνθο, όπου διακρίθηκε για τις αγαθοεργίες του και την αυταπάρνηση που έδειξε σαν αρχίατρος του νησιού στην καταπολέμηση επιδημίας χολέρας (1850).
Μέλος της ειδικής Επιτροπής για τη Δημόσια Υγεία και το Εγχώριο Συμβούλιο για την αντιμετώπιση της επιδημίας, συνέγραψε προφυλακτικές συνταγές και ταυτόχρονα απέστελλε εργασίες για δεινές ασθένειες και τις θεραπείες τους.
Εργάστηκε πολύ για την Ένωση της Επτανήσου και εξελέγη βουλευτής της Ιονίου Βουλής. Ως Έπαρχος Ζακύνθου, κατά την Ένωση, εξεφώνησε τον πανηγυρικό και ύψωσε στο Φρούριο την εθνική σημαία, στις 21 Μαΐου 1864.
Τιμήθηκε με τον χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, ενώ το 1870 ήταν μέλος της Επιτροπής για την είσπραξη εισφορών για τον καταστρεπτικό σεισμό της 16ης Δεκεμβρίου 1869 στη Λευκάδα.
Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1878. Επικήδειους εξεφώνησαν ο Παναγιώτης Χιώτης και ο γιατρός Ι.Μ. Μάργαρης.
Βιβλιογραφία
- Λεωνίδα Χ. Ζώη, «Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου», τ. Α΄, Ζάκυνθος 2011, β΄έκδ., σελ. 274
- Νικολάου Γ. Μοσχόπουλου, «Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την Ένωση έως τη γερμανική κατοχή (1865-1945)», Λάρισα 2015, διδακτορική διατριβή, σελ. 112-115
Η ασπρόμαυρη λιθογραφία με μορφή του εκτίθεται στην Πτέρυγα Επιφανών Ζακυνθίων του πρώτου ορόφου μαζί με τη νεκρολογία που εξεφώνησε ο Παναγιώτης Χιώτης, στις 18 Δεκεμβρίου 1878. Στην νεκρολογία αυτή ο Χιώτης περιγράφει γλαφυρά τις αρετές της προσωπικότητάς του και τους σημαντικούς σταθμούς της προσωπικής του διαδρομής.
Έκτορας Σιγούρος 1838-1897
Ο Έκτορας Σιγούρος γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1838 και ήταν γιος του ιατροχειρουργού Μαρίνου Έκτορα Σιγούρου (1791-1886) και της Ελένης Βασ. Μακρή. Σπούδασε Ιατρική στη Μπολόνια. Πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος μετά από επιτυχείς εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το ακαδημαϊκό έτος 1867-1868 κι επέστρεψε στη Ζάκυνθο.
Όταν το 1879 προέκυψε επιδημία εγκεφαλομηνιγγίτιδας στην περιοχή Λιθακιάς Ζακύνθου, ο Έκτορας Σιγούρος, πρόσφερε τις υπηρεσίες του, όπως γράφει η εφημερίδα «Ζάκυνθος», φ.3/1-12-1879, αναφέρει ο Νικόλαος Γ. Μοσχόπουλος.
Παντρεύτηκε τη Μαριάνα Σφόρτσα. Γιος του είναι ο ποιητής Μαρίνος Σιγούρος (1885-1961).
Είχε ευρύτατη μόρφωση και κατείχε ιδιαίτερα την ιταλική φιλολογία. Μετέφρασε στην ιταλική γλώσσα διάφορα λογοτεχνικά έργα, όπως το «Λάμπρο» του Διονυσίου Σολωμού.
Πέθανε στη Ζάκυνθο το 1897. Νεκρολογία του δημοσίευσε ο Μ. Μαρτζώκης σε μονόφυλλο της εποχής, με τον τίτλο «Έκτωρ Μ. Σιγούρος, εν Ζακύνθω 2 Ιουνίου 1897».
Βιβλιογραφία
- Λεωνίδα Χ. Ζώη, «Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου», τ. Α΄, Ζάκυνθος 2011, β΄έκδ., σελ. 588
- Νικολάου Γ. Μοσχόπουλου, «Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την Ένωση έως τη γερμανική κατοχή (1865-1945)», Λάρισα 2015, διδακτορική διατριβή, σελ. 140-142
Την ελαιογραφία με το πορτραίτο του Έκτορα κληροδότησε στο Μουσείο ο Μαρίνος Σιγούρος με τη διαθήκη του και την παρέδωσε ο Νικ. Βαρβιάνης για τα συμβολικά εγκαίνια του Μουσείου στις 29/9/1965. Ο Έκτωρ Σιγούρος εικονίζεται σε προτομή ¾. Στέκεται στη δεξιά πλευρά του πίνακα απέναντι από την προτομή του Ασκληπιού, δηλωτική της επαγγελματικής του ιδιότητας. Η προσωπογραφία εκτίθεται στην Πτέρυγα Επιφανών Ζακυνθίων του ορόφου του Μουσείου.
Κωνσταντίνος Λομβάρδος 1820-1888
Μία από τις μεγαλύτερες και δημοκρατικότερες φυσιογνωμίες της νεώτερης Ελλάδας. Γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1820. Ήταν γιος του Χαράλαμπου Λομβάρδου και της Ελένης Χριστοδούλου Ντελή.
Ο Λομβάρδος παρακολούθησε μαθήματα κοντά στους δασκάλους του Γένους Ασώπιο, Βάμβα και Φιλητά και σπούδασε ιατρική από το 1843 στην Αθήνα, ενώ τελειοποιήθηκε στο Μόναχο, όπου ανακηρύχθηκε ιατροδιδάκτωρ, με θέμα διατριβής: «De Spermatoria».
Επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο διακρίθηκε σαν γιατρός, ιδιαίτερα στην επιδημία χολέρας του 1855, που μάστιζε το νησί.
Γεμάτος πατριωτισμό αφοσιώθηκε στην υπηρεσία της πατρίδας προς απόσειση της Αγγλικής Προστασίας και την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Χάρη στην ικανότητά του έγινε αρχηγός του Ριζοσπαστικού Κόμματος. Εκλέχθηκε βουλευτής στη Ι΄ Ιόνιο Βουλή, στις 16 Ιουνίου 1852. Κατέλαβε εξέχουσα θέση στο Κοινοβούλιο για τη ρητορική του δεινότητα, την πειθώ και την ευγένεια προς τους αντιπάλους, γράφει ο Λεωνίδας Χ. Ζώης.
Σ’ αυτόν οφείλεται και το ψήφισμα για την Ένωση της ΙΑ΄ Βουλής (20 Ιουνίου 1857), για το οποίο πρωταγωνίστησε με φλογερά άρθρα στον Τύπο (εφημερίδα «Φωνή του Ιονίου», κ.ά.).
Αγωνίστηκε επίσης και για την απελευθέρωση των υπόδουλων λαών της Ανατολής, συνεννοούμενος με τα ελληνοϊταλικά κομιτάτα παρουσιάζοντας υπομνήματα προς τον Γαριβάλδη και τον βασιλιά Β. Εμμανουήλ. Σταλμένος από το βασιλιά της Ιταλίας πήγε στον βασιλιά Όθωνα και τον προετοίμαζε για το κίνημα της απελευθέρωσης των αλύτρωτων λαών, με τη συνεργασία Ιταλών, Μαυροβουνίων, Σέρβων και Σλάβων.
Μετά την Ένωση μετέφερε τη δράση του στην Ελληνική Βουλή, όπου διακρίθηκε για τη ρητορική του τέχνη και νομομάθεια κι επέσυρε επευφημίες κατά τις ευφραδείς αγορεύσεις του.
Επικεφαλής 70 βουλευτών, συνεργάστηκε με τον Κουμουνδούρο. Το 1865 έγινε Υπουργός Παιδείας, κατόπιν των Εσωτερικών και της Δικαιοσύνης. Έγινε υπαρχηγός του κόμματος του Τρικούπη το 1871 και συμμετείχε σε όλες τις κυβερνήσεις αυτού ως τον θάνατό του: Υπουργός Δικαιοσύνης, Παιδείας, Εσωτερικών, Πρόεδρος της Βουλής το 1875. Πέθανε όντας Υπουργός Εσωτερικών στις 25 Αυγούστου 1888.
Από το 1870 έως το 1875 εξέδωσε σε έξι φυλλάδια τα «Απομνημονεύματα της Ενώσεως της Επτανήσου». Όταν πέθανε μεταφέρθηκε με εξαιρετικές τιμές στη Ζάκυνθο. Τον επικήδειο εξεφώνησε ο Παναγιώτης Χιωτης. Στον τάφο του ανεγέρθηκε προτομή, τα αποκαλυπτήρια της οποίας έγιναν την 1η Σεπτεμβρίου 1902.
Μετά το θάνατό του, στο Λομβαρδιανό κόμμα που ίδρυσε, τον διαδέχτηκε ο θετός γιος και ανιψιός του Κωνσταντίνος Αργασάρης Λομβάρδος.
Βιβλιογραφία
• Λεωνίδα Χ. Ζώη, «Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου», τ. Α΄, Ζάκυνθος 2011, β΄έκδ., σελ. 371
• Νικολάου Γ. Μοσχόπουλου, «Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την Ένωση έως τη γερμανική κατοχή (1865-1945)», Λάρισα 2015, διδακτορική διατριβή, σελ. 120-122
Το 1965 το Μουσείο παρήγγειλε στον ζωγράφο Χρήστο Ρουσσέα την προσωπογραφία του Κωνσταντίνου Λομβάρδου. Είναι αντίγραφο από πίνακα του Διον. Καλυβωκά (1806-1877), ιδιοκτησίας Ιωάννη Στέφ. Παπαδάτου. Η προσωπογραφία εκτίθεται στην Αίθουσα Παναγιώτη & Έφης Μιχελή.
Γεώργιος Μοθωναίος 1910-1994
Ο Γεώργιος Μοθωναίος του Ιωάννου και της Ρεγγίνας Μαρίνου, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 26 Οκτωβρίου του 1910. Ο πατέρας του πέθανε στον πόλεμο του 1912.
Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1927 έως το 1928. Μετά το τέλος των σπουδών του συνέχισε στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, απ’ όπου πήρε τον τίτλο του διδάκτορα.
Στο Παρίσι εργάστηκε ως εξωτερικός γιατρός των Νοσοκομείων Δημόσιας Πρόνοιας και είχε την τύχη να συνεργαστεί με διαπρεπείς Γάλλους Καθηγητές, όπως οι Delbet, Gosset, Mauclaire κ. ά.
Το 1935 επέστρεψε στην Ελλάδα και έλαβε μέρος με επιτυχία στις πρακτικές εξετάσεις της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, στις οποίες αρίστευσε.
Το 1941 σύμφωνα με τον νόμο ιατρικών ειδικοτήτων πήρε την άδεια από το υπουργείο Υγιεινής της ειδικότητας του χειρουργού. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Ζάκυνθο.
Το 1936 διορίστηκε διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου του Οργανισμού Δημοσίας Αντιλήψεως Ζακύνθου (ΟΔΑΖ). Στον ΟΔΑΖ οργάνωσε την Χειρουργική Κλινική ανακαινίζοντας πλήρως τους θαλάμους νοσηλείας και ίδρυσε Χειρουργικό συγκρότημα.
Υπηρέτησε την Πατρίδα ως Έφεδρος Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού κατά τους Πολέμους 1940-41 και 1948-50, έχοντας τη Διεύθυνση της Χειρουργικής Κλινικής των Μεγάλων Στρατιωτικών Νοσοκομείων της Τρίπολης και της Πάτρας και διαφόρων άλλων Στρατιωτικών Μονάδων, και αποστρατεύτηκε ως Επίατρος, με το Βαθμό του Ταγματάρχου του Υγειονομικού Σώματος.
Το 1944, έγινε επιστημονικός διευθυντής του Νοσοκομείου Ζακύνθου.
Υπήρξε δραστήριο μέλος της κοινωνίας του νησιού: γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Ζακύνθου και μέλος πολλών υγειονομικών επιτροπών. Δημοσίευσε πολλές επιστημονικές μελέτες σε γαλλικά επιστημονικά περιοδικά.
Κατά τους σεισμούς του 1953 με αυτοθυσία προσέφερε τις υπηρεσίες του στους σεισμόπληκτους κατοίκους της Ζακύνθου.
Το 1954 του απενεμήθη, με Προεδρικό Διάταγμα της Γαλλικής Κυβέρνησης, ο Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος της Δημοσίας Υγείας και εξελέγη Τακτικό Μέλος της Χειρουργικής Εταιρείας της Γαλλίας. Τον Μάρτιο του 1967 του απενεμήθη ο Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος Γεωργίου του Α΄. Επίσης του απενεμήθη ο Χρυσούς Σταυρός του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και ο Χρυσούς Σταυρός των Ιπποτών του εν Η.Π.Α. Τάγματος του Αγίου Διονυσίου.
Το 1966 εξελέγη Μέλος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας και Μέλος της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας.
Πέθανε το 1994 μετά από οκταετή ασθένεια.
Βιβλιογραφία
• Λεωνίδα Χ. Ζώη, «Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου», τ. Α΄, Ζάκυνθος 2011, β΄έκδ., σελ. 430-431
• Νικολάου Γ. Μοσχόπουλου, «Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την Ένωση έως τη γερμανική κατοχή (1865-1945)», Λάρισα 2015, διδακτορική διατριβή, σελ. 182
• http://www.nyxthimeron.com/2017/03/1232017.html
Η προσωπογραφία του, έργο Διονύση Πάλμα, εκτίθεται στην Πτέρυγα Επιφανών Ζακυνθίων του ορόφου του Μουσείου.
Διονύσιος Πυλαρινός 1927-2007
Για το γιατρό Διονύσιο Πυλαρινό, που στην διάρκεια της δεκαεξαετούς Προεδρίας του, το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων επεκτάθηκε, εκσυγχρονίστηκε, ψηφιοποιήθηκε και προτάθηκε για το «Ευρωπαϊκό Βραβείο των Μουσείων της Xρονιάς» το 2001, από το Διεθνές Συμβούλιο των Μουσείων (ICOM), αλλάζοντας σε ένα Σύγχρονο Μουσείο, με ανοικτή την πόρτα του σε όλους και με διαδικτυακή προβολή των συλλογών του στον παγκόσμιο ιστό, ένα σύντομο βιογραφικό, στα πλαίσια της παρούσας ψηφιακής έκθεσης, φτωχά μόνο μπορεί να περιγράψει τη συμβολή του.
Ο Διονύσιος Πυλαρινός γεννήθηκε το 1927 στο χωριό Σαρακινάδο της Ζακύνθου.
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ειδικεύτηκε στην Παθολογία. Η διδακτορική του διατριβή έγινε πάνω στον σακχαρώδη διαβήτη,
Μετά τη λήψη του πτυχίου του εργάστηκε στο Λαϊκό Νοσοκομείο έως το 1957 και για ένα μικρό διάστημα γιατρός σε κρουαζιερόπλοιο που πήγαινε στο Ισραήλ.
Στη συνέχεια επέστρεψε για να εργαστεί στη Ζάκυνθο.
Το 1959 παντρεύτηκε τη Λωρέτα Λογοθέτη.
Εργάστηκε στο Νοσοκομείο Ζακύνθου από το 1962 έως το 1986. Παραιτήθηκε από τη θέση του διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής, όταν νομοθετήθηκε το ασυμβίβαστο της λειτουργίας ιδιωτικού ιατρείου και της ιδιότητας του νοσοκομειακού γιατρού.
Ως γιατρός στάθηκε δίπλα στους ασθενείς του με υπευθυνότητα. Τους υποστήριζε παρέχοντας τις ιατρικές του υπηρεσίες και όπου υπήρχε ανάγκη πάντοτε δωρεάν. Συχνότατα δε τους χορηγούσε και τα φάρμακα.
Αναμείχθηκε με την πολιτική από τα πρώτα χρόνια που εγκαταστάθηκε στο νησί.
Το 1961 γίνεται Πρόεδρος της Ένωσης Κέντρου. Εκλέχτηκε Δήμαρχος Ζακυνθίων στις 19 Οκτωβρίου 1986. Εν συνεχεία παραιτήθηκε και εκλέχθηκε Βουλευτής Ζακύνθου τον Ιούνιο 1989 με τη Νέα Δημοκρατία.
Ίδρυσε το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δήμου Ζακυνθίων» σε συνεργασία με το περιοδικό «Περίπλους», που άφησε εποχή τον έναν χρόνο που λειτούργησε, με τις ανοικτές συζητήσεις και διαλέξεις σημαντικών προσωπικοτήτων της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Έγινε Πρόεδρος του Μουσείου Σολωμού από το 1990-2006: το 1991 επιτυγχάνει την παραχώρηση του οικοπέδου ιδιοκτησίας της Ιονικής Τράπεζας προς το Μουσείο, με στόχο την επέκτασή του, χρησιμοποιώντας και άλλο οικόπεδο που είχε αγοράσει το Μουσείο παλιότερα. Ενέταξε επίσης το Μουσείο στα «Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα» (Μ.Ο.Π.) κι έτσι εξασφάλισε την περαιτέρω διαμόρφωση του κτιρίου του. Κατόπιν ενεργειών του, με χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων Σταύρος Σ. Νιάρχος, Παναγιώτη και Έφης Μιχελή, Κωστοπούλου & Ελληνικής Εταιρείας Λαογραφικής Μουσειολογίας, αποπερατώθηκε το νέο κτίριο του Μουσείου, τα εγκαίνια του οποίου έγιναν από τον αείμνηστο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, στις 27-3-1999.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην αποδοχή εκ μέρους του και τη στήριξη του προγράμματος της «Κοινωνίας της Πληροφορίας». Το πρόγραμμα χρηματοδοτούσε την ψηφιοποίηση και καταγραφή όλου του υλικού του Μουσείου. Το 2004 εγκαινιάστηκε το κτήριο της Βιβλιοθήκης του Μουσείου σε οικόπεδο που παραχώρησε η Ιερά Μονή Στροφάδων και Αγίου Διονυσιου, στην περιοχή Παναγούλας Ζακύνθου, του οποίου η δαπάνη κατασκευής καλύφθηκε εξ ολοκλήρου από το ίδρυμα Σταύρος Σ. Νιάρχος για να στεγαστεί η Βιβλιοθήκη του Καθηγητή Καριοφύλλη Μητσάκη και το όραμα ζωής του Πυλαρινού, η Πινακοθήκη σύγχρονης Νεοελληνικής Ζωγραφικής.
Καθοριστική η συμβολή του στο σύλλογο «Οι Φίλοι της Μουσικής Ζακύνθου», που ανέλαβε και την προεδρία.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 2006 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2007 έκλεισε τα μάτια του στο σπίτι του στον Πλάνο.
Βιβλιογραφία
• Ιωάννης Μ. Δεμέτης, «Το Ιστορικό του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων», Ζάκυνθος 2009.
• Μπάμπη Πυλαρινού, «Ο Γιατρός Διονύσης Πυλαρινός», εκδ. Περίπλους-Διονύσης Βίτσος, Αθήνα 2018.
Η προσωπογραφία του Διονυσίου Πυλαρινού, έργο Διονύση Πάλμα εκτίθεται στον Προθάλαμο των άνω ορόφου του Μουσείου.
